Το κόκκινο ταμπού

To ΚΚΕ είναι κόμμα-ταμπού στη χώρα μας. Η κριτική εναντίον του είναι ισχνή, οι αγκιτάτορές του αφήνονται να φωνασκούν ελεύθερα στα media καθυβρίζοντας τους πάντες χωρίς κανένας δημοσιογράφος-εισαγγελέας (από αυτούς που αρέσκονται στο να εξευτελίζουν όλους τους υπόλοιπους εκπροσώπους του πολιτικού κόσμου) να τολμά να ανακόψει το ρητορικό τους οίστρο (ιδιαίτερα την αναίδεια της αρειμανίου καπνίστριας) και οι αναφορές Τύπου/ακαδημαϊκών στην πτώση του Τείχους το ’89 και στην κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού καθώς και στη βαρβαρότητα των σοβιετικών καθεστώτων μέχρι τότε είναι υπέρ το δέον διακριτικές. Οι αιτίες είναι αρκετές. Να αναφέρω ως κυριότερες τη δικαιολογημένη συμπάθεια της ελληνικής κοινωνίας για τις σκληρές διώξεις που υπέστησαν για τα πιστεύω τους οι Έλληνες κομμουνιστές για 50 χρόνια, την αποφασιστική συμμετοχή  τους σε κοινωνικούς αγώνες που είχαν σαν αποτέλεσμα  σημαντικές κατακτήσεις για το εργατικό κίνημα, τον-σε μεγάλο βαθμό-δικαιολογημένο αντιαμερικανισμό και  αντίστοιχα τη «ρωσοφιλία», όπως γράφει ο Ριχάρδος Σωμερίτης, μεγάλου τμήματος της κοινής γνώμης και τα παραδοσιακά αντιδεξιά αντανακλαστικά μεγάλου κομματιού του ελληνικού λαού.

Την ίδια παράδοξη ασυλία απολαμβάνει το ΚΚΕ από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Η ΝΔ, εκφράζοντας το χώρο που για δεκαετίες δίωξε τους κομμουνιστές, ενδεχομένως από διάθεση μεταμέλειας (αν μπορεί κανείς να ανιχνεύσει τέτοιου τύπου συναισθήματα στην πολιτική αρένα) και βεβαιότατα για την καλύτερη αντιμετώπιση του φαινομένου ΠΑ.ΣΟ.Κ. πάντα φερόταν στο ΚΚΕ με το γάντι και σε πολλές περιπτώσεις συμμάχησε εκλογικά μαζί του τόσο σε αυτοδιοικητικό επίπεδο όσο και σε κυβερνητικό (η περίφημη συγκυβέρνηση Μητσοτάκη το’89-ειρωνικά τη χρονιά που κατέρρεε πανευρωπαϊκά ο κόσμος του υπαρκτού σοσιαλισμού) ώστε να διαμοιραστούν τα ιμάτια της-κατά καιρούς-παραπαίουσας Κεντροαριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ (και ο Συνασπισμός παλιότερα) έχουν μια σαφή αμφιθυμία απέναντί του, με ένα μεγάλο αριθμό φίλων και στελεχών του να αλλοιθωρίζουν συχνά προς τον Περισσό. Τέλος, στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., αν και οι ηγετικές του ομάδες (κυρίως μετά το ’96) έχουν ανοίξει ουκ ολίγες φορές δημόσια πόλεμο με το ΚΚΕ, δεν είναι κρυφό πως μεγάλο κομμάτι της βάσης του το αντιμετωπίζει με ανοχή, είτε γιατί προέρχεται από το χώρο αυτό, είτε γιατί υπάρχει κοινή ιστορία βασανισμών, εκτοπίσεων, αγώνων με τους κομμουνιστές, είτε γιατί κάποια μέλη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχουν ενοχικά σύνδρομα για τη μετατροπή του κόμματός τους από ριζοσπαστικό κίνημα σε αστικό κόμμα εξουσίας.

H ιδιότυπη αυτή ασυλία έχει ως αποτέλεσμα η εκλογική απήχηση του ΚΚΕ να είναι ιδιαίτερα δυσανάλογη της επιρροής του στην κοινωνία.  Όντας συντηρητική σε πολλά ζητήματα, έτσι και με το Κομμουνιστικό Κόμμα  η ελληνική κοινωνία δείχνει να αντιμετωπίζει το κόμμα αυτό ως μια αναγκαία παράδοση. Συνθήματα όπως «απειθαρχία-απείθεια-ανυπακοή» ηχούν οικεία και ευχάριστα στα αυτιά πολλών Ελλήνων, που διακρίνονται από μια-στα λόγια-αντιεξουσιαστική διάθεση. Η πρωτοφανής στη χώρα μας, σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο, έλλειψη ιστορικής ενημέρωσης για τη σοβιετική βαρβαρότητα και την ολοκληρωτική αποτυχία του μοντέλου του κρατικού συγκεντρωτισμού έχει σαφώς συμβάλει και αυτή στην αξιοθαύμαστη αντοχή του ΚΚΕ στο χρόνο (9,36% στις εκλογές του 1977-στην πρώτη αυτόνομη κάθοδο σε εθνικές εκλογές, 7,54% στις πρόσφατες του 2009, ενώ τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά κόμματα έχουν υποστεί τεράστια συρρίκνωση με πιο χαρακτηριστική περίπτωση αυτή του Γαλλικού ΚΚ που από το 20,55% του 1978 έχει γκρεμιστεί στο 4,29% των εκλογών του 2007).

Αυτό που προκαλεί τη μεγαλύτερη εντύπωση, ωστόσο, είναι πως το ΚΚΕ δεν οφείλει την αντοχή του σε κάποια δημοκρατικού τύπου μετάλλαξη. Αντίθετα. Στο τελευταίο συνέδριό του (το 18ο) αποκαθίσταται ο…Στάλιν. Επιπλέον, αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να αντιπαρατίθενται με το ΚΚΕ στους μαζικούς χώρους (κυρίως στα φοιτητικά αμφιθέατρα και στο συνδικαλιστικό κίνημα) γνωρίζουν από πρώτο χέρι (ενίοτε και…πόδι) τη λεκτική και σωματική βία. Τα σωματεία που ελέγχει το ΠΑΜΕ μετατρέπονται σε κλειστά clubs όπου το δικαίωμα συμμετοχής και πολιτικής δράσης για όσους δεν ασπάζονται την κόκκινη ορθοδοξία καταργείται με μεθόδους τρομοκρατίας. Η κλασική τακτική του ΚΚΕ του «διασπώ  ό,τι δεν ελέγχω και καπελώνω ό,τι έχω» έχει βρει την τέλεια έκφρασή του στο συνδικαλιστικό κίνημα με τις εντεινόμενες προσπάθειες απόσχισης του ΠΑΜΕ από τη ΓΣΕΕ. Τέλος, η εσωκομματική δημοκρατία είναι έκφραση-ανέκδοτο για αυτό το χώρο.

Δε χωρεί αμφιβολία ότι ιστορικά η πλειονότητα των κομμουνιστών έχει αγωνιστεί και προσφέρει για την πρόοδο και τη δημοκρατία στη χώρα μας. Δε χωρεί επίσης αμφιβολία πως το μεγαλύτερο κομμάτι τους έχει απαρνηθεί τις ολοκληρωτικές λογικές του ΚΚΕ κι έχει προσχωρήσει είτε στην Ανανεωτική Αριστερά, είτε στην Κεντροαριστερά.  Το κόμμα του Περισσού δείχνει εγκλωβισμένο στην ιστορική ενδοσκόπηση και στην απλοϊκή, μανιχαϊστική θεώρηση των πραγμάτων. Δυστυχώς, η αδυναμία παραγωγής ουσιαστικής πολιτικής  οδηγούν σε αδιέξοδη συνθηματολογία και, κυρίως, επικίνδυνη δημαγωγία και φασιστική πρακτική στους μαζικούς χώρους. Η περιφρόνηση στις εκλογικές πλειοψηφίες, η έκφραση «κηρύττουμε πόλεμο» της κ. Παπαρήγα, η συνεχής άσκηση βίας από μέλη του ΚΚΕ και της νεολαίας του στα συνδικάτα και στα αμφιθέατρα, η πρόσφατη απαγόρευση δια της βίας από μέλη του ΠΑΜΕ της έναρξης του διαλόγου των φορέων με τον Υπουργό Εργασίας, η άρνηση της ιστορικής πραγματικότητας (βλέπε πάνω πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη από τις 9/11/2009, όταν στο Βερολίνο εορτάστηκαν τα 20 χρόνια από την πτώση του Τείχους) και η αποθέωση του σταλινικού παρελθόντος στο πρόσφατο συνέδριο του κόμματος δικαιολογούν, σε ένα βαθμό, την πρόσφατη δημόσια τοποθέτηση του προέδρου της ΓΣΕΕ, ο οποίος χαρακτήρισε το ΚΚΕ «κόμμα εκτός δημοκρατικού τόξου».  Έχοντας στο μυαλό τις πρακτικές αυτές και το, ευτυχώς,ουτοπικό σενάριο της-σε μονοκομματικό περιβάλλον και χωρίς ίχνος αντιπολίτευσης εννοείται-διακυβέρνησης της χώρας μας από ένα κόμμα ολοκληρωτικής λογικής, θεωρώ πως  δικαιώνεται πλήρως ο τίτλος του βιβλίου του παλιού αγωνιστή του ΚΚΕ και για πολλά χρόνια μέλους του παράνομου μηχανισμού του, Τάκη Λαζαρίδη (με μια απάντησή του σε πρόσφατη συνέντευξη κλείνει το άρθρο μου):

«Ευτυχώς, ηττηθήκαμε σύντροφοι».

Ε: Γιατί λοιπόν «ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι» κ. Λαζαρίδη;
A: Γιατί αν είχε κερδίσει η Αριστερά, το ΚΚΕ, θα είχαμε γίνει δεύτερη Αλβανία, γιατί όλες αυτές οι χώρες που προσδέθηκαν στο σοβιετικό άρμα, που πήγαν δηλαδή με τον Στάλιν, όλες οι χώρες κ. Θεοδώρου, έγιναν Αλβανία, Βουλγαρία, Ρουμανία. Ποια ήταν η συνέπεια για αυτές τις χώρες, τι γίνανε; Η συνέπεια για αυτές τις χώρες είναι, ότι μείνανε πενήντα χρόνια πίσω. Οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, μείνανε πενήντα χρόνια πίσω. Και αν εμείς είχαμε νικήσει, γιατί αυτό ήταν το πρόγραμμα του ΚΚΕ, θα είχαμε γίνει νέα Αλβανία. Δηλαδή θα μας ευχαριστούσε να ήμασταν σήμερα Αλβανία, θα το θέλαμε;

(πηγή elkosmos.gr)